« Poprzednie hasło: POWSTYDAĆ SIĘ | Następne hasło: POWSZEBYTNI » |
POWSTYDZIĆ SIĘ (8) vb pf
sie (7), się (1).
o jasne.
fut 1 sg powstydzę się (6). ◊ 2 sg powstydzisz się (2).
Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w. s.v. powstydzić.
powstydzić się czego (1): Záfráſowáć ſie muſſą zli opyekunowye/ Y vbogich śirotek złośćiwi ſędzyowye. Boś ty yeſt Bog co wſſytko ácż z wyſoká widziſz/ A żadnego ſie ſtanu nigdy nye powſtydziſz. LubPs P5.
powstydzić się za kogo, za co (6): RejKup x7, aa5; Nie lękay ſie piękna páni/ ſługi ſwoie widziſz/ Zá ktore ſie nigdy/ dá Bóg/ ſpráwnie nie powſtydziſz. KochZuz A3v; Oddam mu wdźięczné Rymy/ któré áż z zacnégo Wynikły Helikonu [...] Wiem/ że ſie nie powſtydzę zá té dáry moie OstrEpit A3v. Cf powstydzić się za kogo, za co przed kim.
powstydzić się za kogo, za co przed kim (2): Niemało [z] ſobą tego mąm Wyprawiłem ſię yako Pan Iſczie pṙzed Bogem tak widzé Ni zaċ ſię tám niepowſtydzie RejKup t6v; RejWiz 95v.
Formacje współrdzenne cf WSTYDZIĆ SIĘ.
JR