« Poprzednie hasło: POUCINANY | Następne hasło: POUMIERAĆ » |
POUCZYĆ SIĘ (3) vb pf
o jasne.
inf | pouczyć się |
---|
praet | ||
---|---|---|
sg | ||
3 | m | pouczył się |
inf pouczyć się (2). ◊ praet 3 sg m pouczył się (1).
SI stp, Cn brak, Linde XVI w. s.v. pouczyć.
cum inf (1): Niewádzi mu [młodemu człowiekowi] też cżáſem poucżyć ſie y poſzyrmowáć/ y poſkakáć/ y ná lutence pográć/ wſzytko to ſą pocżćiwe zabáwki. RejZwierc 15.
[W przeciwstawieniu: »pouczyć się ... jeść, pić, spać«: ták powieda S. Prorok Ezechiel. Patrzayże; iáko ſie też Polacy wynoſzą/ ná co gumná ſwe obracáią! z młodu tylko trochę ſie pouczyć: á potym nic inego; iedno ieść/ pić/ ſpáć. ec. HerbNauka l5v (Linde s.v. pouczyć).]
Formacje współrdzenne cf UCZYĆ.
MN