« Poprzednie hasło: OBUĆ | Następne hasło: [OBUDOWAĆ] » |
OBUĆ SIĘ (6) vb pf
się (3), sie (3).
o jasne.
inf | obuć się |
---|
praet | ||
---|---|---|
sg | ||
2 | m | -ś się obuł |
3 | m | obuł się |
imperativus | |
---|---|
sg | |
2 | obuj się |
conditionalis | ||
---|---|---|
pl | ||
3 | m pers | by się obuli |
[inf obuć się.] ◊ fut 3 sg obuje się (1). ◊ praet 2 sg -ś się obuł (1). ◊ 3 sg m obuł się (1). ◊ imp 2 sg obuj się (1). ◊ con 3 pl m pers by się obuli (1). ◊ part praet act obuwszy się (1).
Sł stp s.v. obuć, Cn brak, Linde XVI w. s.v. obuć.
- 1. Włożyć sobie na nogi obuwie
(5)
- [Przen]
- 2. Przebrać się za kogoś, udawać kogoś (1)
»obuć się w ubranie« (1): rzekł Angioł do niego: Opáſz ſie á obuy ſie w vbránie twoie [Praecingere et calcea te caligas tuas.]. Leop Act 12/8.
W przeciwstawieniu: »obuć się ... wyzuć się« (1): przeto iákoś ſię wſkok w Skárbká obuł, Ták ſię záś z Skárbká wyzuy. CiekPotr 74.
Formacje współrdzenne cf OBUĆ.
JR