[zaloguj się]
[pdf]

HEBEL (11) sb m

Oba e jasne (Cn pochylone).

Fleksja
sg
N hebel
A hebel
I hebl(e)m

sg N hebel (7). ◊ A hebel (1). ◊ I hebl(e)m (3).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI (jeden z tych samych przykładów) – XVIII w.

Strug, narzędzie do wygładzania drzewa; dolabra BartBydg, Mącz, Calep, Cn; dolabrum Mymer1, BartBydg; planula Mącz, Cn; ascia Calep, Cn; leviga BartBydg; dolatorium Cn (11): Mymer1 30v; BartBydg 45, 81; Planula. Hebel którym głádzą á pocioſuyą deſzczki. Mącz 303a, 93d, 345c [2 r.]; Kowal (czyni) hebel [dolabra]/ y robi (iy) w rzeżawiu [!] BudBib Is 44/12; [budowniczy] wprzod gáłęźi okrzeſze/ potym ſkorę obija/ á nákoniec pod ſznur ſztáchuie/ y ćieſze: á oćioſawſzy heblem oſtátek głádźi. CzechRozm 235v; Calep 101b, 339a.

KN